การอุทิศส่วนบุญ

มีเรื่องเข้าใจผิดอย่างมากเกี่ยวกับการอุทิศส่วนบุญให้กับคนตายของพุทธศาสนิกชนจำนวนหนึ่งในเมืองไทยของเรา

เว็บบ้านธัมมะของมูลนิธิศึกษาและเผยแพร่พระพุทธศาสนาได้กล่าวถึงปัจจัยของการจะได้รับส่วนบุญว่า ประกอบด้วยปัจจัย 3 ประการ ดังนี้

• 1. มีผู้อุทิศให้
• 2. เกิดในฐานะที่จะรับได้ คือเป็นเปรต
• 3. สัตว์นั้นอนุโมทนา

ความเชื่อดังกล่าวนั้น น่าจะมาจากเรื่องเปรตที่เป็นญาติของพระเจ้าพิมพิสาร

ขอเล่าสั้นๆ ดังนี้

ในอดีตชาติเปรตที่ปรากฏในพระสูตรนี้ กับพระเจ้าพิมพิสารเป็นญาติกัน  เปรตนั้นทนทุกข์ทรมานมานานนับเป็นกัปๆ

ชาตินี้รู้ว่า ญาติ คือ พระเจ้าพิมพิสารทำบุญกับพระพุทธองค์ ก็คิดว่าจะได้บุญนั้นบ้าง เนื่องจากอดอยากหิวโหยมานานมาก แต่พระเจ้าพิมพิสารไม่รู้เรื่อง จึงไม่อุทิศส่วนบุญ จึงส่งเสียงร้องโหยหวน 

เมื่อได้ยินเสียงโหยหวนของบรรดาเปรต พระเจ้าพิมพิสารจึงไปทูลถามพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าก็ทรงแนะนำให้ทำบุญ และอุทิศส่วนกุศลให้ญาติที่เป็นเปรตเหล่านั้น

เมื่อพระผู้มีพระภาคและหมู่สงฆ์ ทรงทำภัตรกิจเสร็จแล้ว ทรงแนะให้พระราชาพิมพิสาร ทรงหลั่งน้ำอุทิศผลบุญแก่หมู่เปรตด้วยคำว่า  “อิทัง เม ญาตีนัง โหตุ สุขิตา โหตุ ญาตะโย”

ขอผลบุญนี้ จงสำเร็จแก่ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้า ขอญาติทั้งหลายของข้าพเจ้า จงเป็นสุข เป็นสุข เถิด

เมื่อพระราชาพิมพิสาร ทรงหลั่งน้ำ ขณะนั้นสระโบกขรณีอันประกอบด้วยดอกปทุม ก็บังเกิดแก่บรรดาเปรตเหล่านั้น ให้ได้ดื่มกิน อาบชำระล้างร่างกาย บรรเทาความกระหาย หมดความกระวนกระวายลงไปด้วยพลัน

อีกทั้งยังมีผิวพรรณเหลืองอร่ามดุจทองเนื้องามดูแล้วเจริญตา ร่างกายที่พิกลพิการก็กลับคืนดังคนปกติที่งามสง่า

อีกทั้งยังได้รับความซึมซาบ จากอาหารทั้งคาวและหวานที่เป็นทิพย์ทำให้ร่างกายที่ผอมแคระแกร็น ก็กลับกลายมีน้ำมีนวลอ้วนพี มีความสุข อิ่มเอิบ ที่ได้รับซึมซาบจากรส

พระราชาพิมพิสาร ครั้นได้เห็นอานิสงส์ในการให้ทาน และอุทิศผลบุญแก่บรรดาหมู่เปรตที่เป็นญาติ ทำให้ผู้จมทุกข์มีความสุขเห็นปานนี้ทรงมีความรื่นเริงยินดี เลื่อมใสศรัทธาในการทำทานมากยิ่งขึ้น จึงทรงทูลอาราธนาพระบรมศาสดาและภิกษุสงฆ์ มารับทานต่ออีก ๗ วัน

พระบรมศาสดาพร้อมหมู่สงฆ์ เมื่อได้ทรงฉลองศรัทธา แก่องค์ราชาพิมพิสารสิ้นเวลา ๗ วันแล้ว จึงทรงกล่าวอนุโมทนาคาถาว่า

“การทำบุญ เพื่ออุทิศผลบุญแก่เปรตนั้น ชื่อว่าเป็นการบูชาญาติอย่างยิ่ง” พวกเปรตเมื่อได้รับผลบุญแล้ว ย่อมพ้นจากอัตภาพของเปรตในทันที

ความเชื่อที่ว่า “เปรต” เท่านั้นที่จะได้รับการอุทิศส่วนบุญประเภทเดียวเท่านั้น ไม่ถูกต้องทีเดียวนัก 

ความเชื่อที่ว่า เชื่อกันไปถึงว่า เทวดา รูปพรหม อรูปพรหม มีความสุขแล้ว ไม่ต้องรับอุทิศส่วนบุญ นี่ก็ไม่ถูกต้อง 

โดยหลักการที่ถูกต้องแล้ว เราสามารถอุทิศส่วนกุศลให้กับญาติที่ตายไปแล้วได้ทุกคน ไม่ว่าจะอยู่สุคติภูมิ หรืออบายภูมิ  อันนี้หมายความรวมถึงเพื่อนฝูง คนที่รู้จักกัน หรือใครก็ได้ด้วย

ปัจจัยมี 4 ประการคือ

1) รู้เห็นเหตุการณ์ในการทำบุญกุศลนั้น

2) ผู้ทำบุญกุศลมีเจตนาส่งผลบุญให้

3) อนุโมทนาผลบุญด้วย

4) เป็นพระจริง ไม่ใช่พระปลอม (รวมถึงพระปราชิกไปแล้วด้วย)

ขอยกตัวอย่างการทำบุญตักบาตรโดยทั่วไป

การทำบุญตักบาตรโดยทั่วไปนั้น ญาติพี่น้องโดยทั่วไปที่ไปสุคติภูมิหรืออบายภูมิจะไม่รู้เรื่อง ส่วนเปรตที่เป็นญาติกัน (ถ้ามี) มารอรับส่วนบุญ เราก็ไม่รู้ จึงไม่ได้อุทิศส่วนบุญ

หรือที่กล่าวมาข้างต้นถูกต้อง ถ้าเราซวยไปทำกับพระปราชิกหรือพระปลอม ญาติก็ไม่ได้รับส่วนบุญอีกเช่นเดียวกัน

สมมุติว่า เราทำบุญตักบาตรหรือสร้างกุศลใดๆ และมีคนรู้เห็น และเราก็ยินดีในการอุทิศส่วนบุญอยู่แล้ว  แต่คนที่เห็นอิจฉาหรือริษยา นึกในใจอย่างละครทีวีว่า “ทำบุญอยากได้หน้า หมั่นไส้นัก” 

อย่างนี้ก็ไม่ได้อีก เพราะ ไปอิจฉาเขา ไม่ได้นึกอนุโมทนาไปกับเขา

จุดอ่อน ข้อบกพร่อง ข้อจำกัดที่กล่าวมาทั้งหมดนั้น วิชาธรรมกายแก้ไขได้ทั้งหมด

ถ้าจะกล่าวกันอย่างเป็นวิชาการก็คือ วิชาธรรมกายเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสูงสุดในการอุทิศส่วนบุญให้ญาติพี่น้องที่ตายไปแล้ว

ขออธิบายให้เห็นภาพพจน์ ดังนี้

1) รู้เห็นเหตุการณ์ในการทำบุญกุศลนั้น

วิชาธรรมกายสามารถไปตามญาติมารับรู้เรื่องราวของการทำบุญกุศลของเราได้ ไม่ว่าผู้นั้นจะอยู่ที่ไหน 

กรณีของหลวงพ่อวัดปากน้ำนั้น สุดยอดคือ แค่บอกชื่อกับนามสกุล หลวงพ่อสามารถไปตามมาได้แล้ว  ส่วนของคุณลุงนั้น ต้องมีรูปให้ดูด้วย ถึงจะไปตามตัวมาได้ถูก

ไม่มีรูปไม่ได้  เดี๋ยวมารมันปลอมตัวมารับเอาส่วนบุญไป

2) ผู้ทำบุญกุศลมีเจตนาส่งผลบุญให้

อันนี้ เราเต็มใจอยู่แล้ว ถึงขนาดใช้วิชาธรรมกายไปตามมาเพื่อให้ได้ส่วนบุญ มันก็ต้องเต็มใจให้กันอย่างเต็มที่อยู่แล้ว

3) อนุโมทนาผลบุญด้วย

อันนี้ ญาติของเรา เพื่อนของเรา คนที่มีบุญคุณต่อเรา คนที่เราเคยรู้จัก เคยช่วยเหลือเกื้อกูลกันมา ก็เต็มใจอนุโมทนาผลบุญด้วยอยู่แล้ว

ศัตรูของเรา เราก็ไม่เชิญเข้ามาอยู่แล้ว

4) เป็นพระจริง ไม่ใช่พระปลอม (รวมถึงพระปราชิกไปแล้วด้วย)

หัวข้อนี้ คือ จุดแข็งที่สุดของสายวิชาธรรมกาย โดยเฉพาะการถวายอาหารทะเลของคุณลุงการุณย์ บุญมานุช สามารถถวายให้ธาตุธรรมภาคขาวได้ทั้งหมด

เนื่องจากคุณลุงปราบมารมาทั้งหมด ตั้งแต่วันแรกถึงปัจจุบันก็ประมาณ 27 ปี ปราบมารได้จนสิ้นเชื้อไม่เหลือเศษ  คุณลุงจึงนำอาหารไปถวาย

• 1) พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ตั้งแต่ที่เคยมีมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ทั้งนิพพานกายธรรมและนิพพานเป็น
• 2) จักรพรรดิทุกพระองค์นับอสงไขยไม่ถ้วน รวมถึงจักรพรรดิในทวีปอื่น จักรวาลอื่นๆ ด้วย
• 3) เทวดา รูปพรหม อรูปพรหมทั้งหมด

ขอให้ผู้อ่านลองคิดดูว่า การถวายอาหารทะเลในแต่ละครั้ง ผู้ที่เข้าไปร่วมงานจะได้บุญบารมีขนาดไหน และญาติพี่น้องเพื่อนฝูงของเราจะได้บุญบารมีไปร่วมด้วยขนาดไหน

ขนาดทำบุญกับพระอรหันต์ที่ออกจากนิโรธยังได้บุญอย่างมากอย่างจินตนาการไม่ได้  การทำบุญถวายอาหารทะเลนั้น เราได้บุญอย่างที่สุดจะจินตนาการได้เลย

ขอบอกให้รู้เป็นการทั่วไปว่า “บุญนั้นสร้างได้ไม่จำกัด ส่วนบาปนั้น จำกัด”